Σπέτσες αυθαίρετη καταστροφή του λιμενοβραχίονα στο λιμάνι της Ντάπιας

Την Δευτέρα 21 Μαίου 2007 άρχισαν εργασίες από το Λιμενικό Ταμείο Σπετσών στον λιμενοβραχίονα του Ποσειδωνίου στο λιμάνι της Ντάπιας (πράσινος φανός). Βαρύ κρουστικό εκσκαφικό έσπασε την επιφάνεια του μώλου σε όλη του την έκταση περίπου 1,5 στρέμμα και σε βάθος 0,40 μέτρα περίπου. Αφαιρέθηκε ο στύλος του πράσινου φανού.
Στο Λιμεναρχείο Σπετσών δεν υπήρχε κατατεθειμένη κάποια μελέτη ή έγκριση για το έργο και παρόλαυτά το Λιμεναρχείο είχε επιτρέψει τις εργασίες που είχαν αρχίσει και συνεχιζόντουσαν τις μεσημβρινές ώρες.
Την Τρίτη 22 Μαίου και παρά τις επανειλλημένες οχλήσεις προς το Λιμεναρχείο Σπετσών δεν υπήρχαν οι απαραίτητες άδειες και εγκρίσεις που υποχρεώνεται κατά τον νόμο να προσκομίσει το Λιμενικό Ταμείο Σπετσών στο Λιμεναρχείο, ώστε να είναι νόμιμες οι εργασίες και ο υποδιοικητής του Λιμεναρχείου δικαιολογούσε την κατάσταση ότι όλα τα απαιτούμενα έγγραφα υπάρχουν, αλλά δεν τα έχουν φέρει από το Λιμενικό Ταμείο Σπετσών.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία με την Υπηρεσία Αναγγελιών του Πολεμικού Ναυτικού διαπίστωθηκε ότι δεν είχε ενημερωθεί μέχρι και την Τετάρτη 23 Μαίου από το Λιμεναρχείο, όπως αυτό όφειλε να πράξει για την αχρήστευση του λιμενοβραχίονα λόγω έργων και την απουσία της σήμανσης (πράσινος φανός) στον μώλο.

Για μεγάλα έργα απαιτούνται εκτός από τις εγκεκριμμένες άδειες και μελέτες περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων όπως ορίζει η νομοθεσία και οι οδηγίες της ΕΕ.
Οι Σπέτσες προστατεύονται με ΦΕΚ 352/31-5-1967 ως διατηρητέο μνημείο και τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, για οποιαδήποτε εργασία θα έπρεπε να υπάρχουν εγκρίσεις από την Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων Αττικής και από την Εφορεία Εναλείων Αρχαιοτήτων. Πρέπει να σημειωθεί ότι το λιμάνι της Ντάπιας βρίσκεται σε μικρή απόσταση περίπου 1 μίλι από την Πελοπόννησο και για αυτό δεν παρουσιάζει προβλήματα στη προσέγγιση των καραβιών ακόμα και με πολύ κακές καιρικές συνθήκες.
Για ένα τέτοιο λιμενικό έργο θα έπρεπε να έχουν ενημερωθεί οι υπηρεσίες και να υπάρχουν τα απαραίτητα (προυπολογισμός, σχέδια, ανάθεση κλπ) των όποιων έργων κατατεθειμένα και να έχουν δοθεί όλες οι απαραίτητες εγκρίσεις και άδειες από το ΥΠΠΟ τη Διεύθυνση Ασφάλειας Ναυσιπλοίας του ΥΕΝ, τη Διεύθυνση Λιμενικών Υποδομών του ΥΕΝ και να έχει ενημερωθεί εγκαίρως η Υπηρεσία Φάρων του Πολεμικού Ναυτικού. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με όλους τους αρμόδιους των παραπάνω υπηρεσιών διαπίστωθηκε ότι δεν είχαν ενημερωθεί κατατέθηκαν εγγραφες καταγγελίες στις παραπάνω υπηρεσίες. Την Τετάρτη 23/5/2007 το απόγευμα κατέπλευσε εξέδρα με θαλάσσιο εκσκαφικό που έδεσε στον μώλο Ποσειδωνίου για να πάρει μέρος στις όποιες εργασίες και στην εκβάνθυση.
Σχετικά με το θέμα του Λιμανιού Ντάπιας το 2004 το βαθυσκάφος του ΕΜΠ με αφορμή κάποιες επισκευές βρήκε τα ίχνη του παλαιότερου λιμανιού. Για αυτό τον λόγο συνέστησε οι επισκευές να γίνουν στα κρηπιδώματα και να μη γίνουν παρεμβάσεις που θα βλάψουν το παραδοσιακό χαρακτήρα του νησιού, τα παλιά κρηπιδώματα και τις ανοδομές. Υπεύθυνος ήταν ο κος Γουλουμής νυν καθηγητής του ΕΜΠ. Την άποψη του ΕΜΠ υιοθετούν και οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟ.
Η Α' φάση των επισκευών έγινε μετά από κατάθεση της μελέτης και τις εγκρίσεις των υπηρεσιών που προαναφέρθηκαν με κόστος περίπου 250.000 ενώ για την Β' φάση που είχε προυπολογιστεί περίπου στο ίδιο ποσό δεν είχε γίνει μελέτη που θα απαιτούσε και πάλι τη χρήση του βαθυσκάφους ώστε να μελετηθούν όλοι οι παράμετροι του έργου (θαλάσσια ρεύματα, ανάγκες στήριξης, κλπ).
Αντί για την δεύτερη φάση των επισκευών, το 2006 έγινε από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Σπετσών απευθείας ανάθεση μελέτης κατασκευής νέου λιμανιού, σε κάποιο ιδιωτικό γραφείο μελετών ιδιοκτησίας Σιώρη αν δεν κάνω λάθος .
Η μακέτα του νέου λιμανιού για την Ντάπια του ιδιωτικού γραφείου, παρουσιάστηκε από τον Νομάρχη Πειραιά κο Μίχα και τον Δήμαρχο Σπετσών κο Ε. Κονταξάκη στη Καποδιστριακή Λέσχη Σπετσών στις αρχές του 2007. Παρουσιάστηκαν τα σχέδια ενός λιμανιού μεγάλων διαστάσεων και πρόβλεψη μαρίνας, που θα αλλοιώσει το παραδοσιακό χαρακτήρα του νησιού το οποίο είναι ιστορικού και τουριστικού ενδιαφέροντος τονίζοντας προς το ακροατήριο ότι αυτό το έργο πρόκειται να υλοποιηθεί.
Γνωρίζοντας ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος Σπετσών τις δεσμεύσεις και τις πρόνοιες που πρέπει να έχει η όποια επισκευή και ταυτόχρονα προστασία του λιμανιού της Ντάπιας για να προστατευτεί ο παραδοσιακός χαρακτήρας του νησιού, στον προυπολογισμό του 2007 προτάθηκε με πιθανότητα ενδεχόμενου δόλου για παραπλάνηση του Νομαρχιακού συμβουλίου και τελικά εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία (συμπολίτευση) το υπέρογκο ποσό ύψους 18.500.000 ευρώ ως "προστασία και επισκευή κρηπιδωμάτων και μόλων λιμένα Σπετσών", δηλαδή ένα ποσό τριάντα φορές περίπου πιο ακριβό από ότι είχε προυπολογισθεί συνολικά η επισκευή του λιμανιού Ντάπιας πρόσφατα από το ΕΜΠ. Αυτό το ιλιγγιώδες ποσό που ενέκρινε η Νομαρχία Πειραιά ανταποκρίνεται στη κατασκευή νέου λιμένα μεγάλων διαστάσεων και όχι σε προστασία και επισκευή κρηπιδωμάτων και μόλων όπως ζητήθηκε από το Νομαρχιακό Συμβούλιο.

«Η ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΗ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΕΝΩ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΚΑ

«Η ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΗ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΕΝΩ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗ!»

Από τα γεγονότα που σχετίζονται με την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών προκύπτει ότι μια ανεξέλεγκτη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος βρίσκεται σε εξέλιξη, με μοναδικό κίνητρο το οικονομικό όφελος επιχειρηματιών, που εκμεταλλευόμενοι τις μεγάλες επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης επωφελούνται της ευνοϊκής γι΄ αυτούς νομοθεσίας. Μερικές από τις επιπτώσεις είναι :

* Η χλωρίδα, η πανίδα, οι ανεξερεύνητες αρχαιολογικές θέσεις, τα παραδοσιακά μονοπάτια, θα χαθούν κάτω από το βάρος των βίαιων επεμβάσεων.

* Οι εκατοντάδες ανεμογεννήτριες, οι υποσταθμοί, οι γραμμές μεταφοράς θα εξαφανίσουν το κάλλος των φυσικών τοπίων που θα μετατραπούν σε βιομηχανικές ζώνες παραγωγής αιολικής ενέργειας. Επίσης θα φέρουν καίριο πλήγμα στον τουρισμό ( στη Δανία ο τουρισμός έπεσε 40% ), την κτηνοτροφία και σε όλους αυτούς που εργάζονται και ζουν από το δάσος.

* Το μεγαλύτερο αιολικό «πάρκο» στην Ευρώπη έχει τρεις μόνιμους υπαλλήλους. Επομένως το πρόσχημα για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι ψευδές.

* Καταστρέφεται το δάσος από διαμορφώσεις και διανοίξεις δρόμων.

* Οι εγκαταστάσεις εξυπηρετούν τα ευκαιριακά συμφέροντα των επιχειρηματιών της αιολικής ενέργειας που σπεύδουν να αξιοποιήσουν τα Ευρωπαϊκά κονδύλια ως νέοι αποικιοκράτες.

* Αυτοί που επιζητούν την ηρεμία της φύσης και της υπαίθρου, παύουν να επισκέπτονται περιοχές με ανεμογεννήτριες εξαιτίας της οπτικής και ηχητικής ρύπανσης. Αυτό το διαπιστώνει όποιος προσπαθήσει να ζήσει έστω και μια μέρα σε περιοχή δίπλα σε ανεμογεννήτριες,

* Ο ήχος μια ανεμογεννήτριας είναι ένας θόρυβος διαπεραστικός, χαμηλής συχνότητας γδούπος, κάθε φορά που η έλικα περνά από τον πύργος της. Θυμίζει την αντήχηση του ελικοπτέρου από μακριά.

* Οπτικά μια ανεμογεννήτρια διακρίνεται από απόσταση 40 χιλιομέτρων μιας και το ύψος της ξεκινά από 65 μέτρα και μπορεί να φτάσει έως και τα 105 μέτρα. Το συνολικό βάρος της κάθε ανεμογεννήτριας είναι ανάλογο με το μέγεθός της και ξεκινάει από 223 τόνους, 264 τόνους, 313 τόνους και φτάνει στους 383 τόνους. Κάθε ανεμογεννήτρια χρειάζεται 100 τ.μ. τσιμέντο και σε βάθος τουλάχιστον 3 μέτρων και για κάθε πυλώνα χρειάζεται να πέσουν 500 περίπου κυβικά μέτρα μπετόν.

* Αρκετές φορές έχει τύχει να σπάσουν έλικες, που ο καθένας τους ζυγίζει 1,5 τόνο και να εκσφενδονιστούν έως και 400 μέτρα μακριά.

* Επηρεάζουν ψυχολογικά τον άνθρωπο ακόμη και σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου.

* Ακόμα και αν τοποθετηθούν 25.000 ανεμογεννήτριες οι ρύποι σε διοξείδιο του άνθρακα και διοξείδιο του θείου θα παραμείνουν κατά 99,93%.

* Η τιμή του ρεύματος που παράγεται από την αιολική ενέργεια, και που φτάνει στο τελικό αποδέκτη, δηλαδή τον καταναλωτή, όχι μόνο δεν είναι μειωμένη, αλλά αυξάνεται από 130% έως 400%, σε σχέση με τις τιμές της συμβατικής ενέργειας.

* Το ζωικό βασίλειο θα υποφέρει. Οι ανεμογεννήτριες μόνο στην περιοχή της Καλιφόρνιας σκοτώνουν κατά μέσο όρο 200-300 γεράκια, και 40-60 χρυσαετούς ετησίως, ενώ έχει εκτιμηθεί ότι 7.000 αποδημητικά πουλιά το χρόνο σκοτώνονται από αιολικούς στοβιλοκινητήρες στη νότια Καλιφόρνια.

* Το μανιφέστο 100 Γερμανών καθηγητών και διανοουμένων σχετικά με την αιολική ενέργεια αναφέρει : η ικανότητα παραγωγής ενέργειας από τον άνεμο είναι συγκριτικά χαμηλή. Οι ανεμογεννήτριες με επιφάνεια πτερυγίων ίσων με το μέγεθος ενός γηπέδου ποδοσφαίρου, παράγουν μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό της ενέργειας που παράγει ένας συμβατός σταθμός. Έτσι με περισσότερες από 5.000 ανεμογεννήτριες στη Γερμανία, παράγεται λιγότερο από το 1% του απαιτούμενου ηλεκτρισμού. Στη Μ. Βρετανία, θα χρειαζόντουσαν 14.400 ανεμογεννήτριες για να παραχθεί το 4,4% του ηλεκτρικού ρεύματος και 32.700 για να παράγουμε το 10%. Οι δείκτες μόλυνσης είναι παρόμοιοι για τον ίδιο λόγο. Η συνεισφορά της αιολικής ενέργειας προς αποφυγή του φαινομένου του θερμοκηπίου είναι περίπου 1 έως 2 τοις χιλίοις !

Στατιστικά η αιολική ενέργεια είναι απολύτως ασήμαντη όσον αφορά την συνεισφορά της στη συλλογική παραγωγή ενέργειας και ως εκ τούτου στη μόλυνση του περιβάλλοντος και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. * Ενώ η τεχνολογία αυτή ήταν γνωστή από πολλά χρόνια, εν τούτοις χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια που άρχισαν οι επιδοτήσεις των αιολικών πάρκων. Όπου σταμάτησαν οι επιδοτήσεις έπαυσαν να τις συντηρούν.

Αυτό συνέβη στη Σουηδία, Ολλανδία, Γερμανία, Νορβηγία και Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Το όριο ζωής των ανεμογεννητριών δεν ξεπερνά τα 20-25 χρόνια. Αν συνεχιστεί η κατασκευή τους ( που στην ουσία είναι συνέχιση των επιδοτήσεων αφού εκεί αποβλέπουν οι « επενδύσεις » ), αυτό που θα κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές, θα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο παλιοσιδηρικών και βουνά φορτωμένα με χιλιάδες τόνους μπετόν και χιλιάδες μέτρα υπόγειων και υπέργειων καλωδιώσεων. Στη χώρα μας το πρόβλημα τείνει να πάρει δραματική τροπή, με εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε τοποθεσίες μοναδικής ομορφιάς αλλοιώνοντας το περιβάλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περιοχή της νοτιοκεντρικής Εύβοιας, όπου ολόκληρα βουνά έχουν καταληφθεί από αιολικά πάρκα. Την ίδια στιγμή γίνονται ορατά και τα σημάδια της εγκατάλειψης σε όσα τμήματα έχει σταματήσει η επιδότηση.

Σε μια περιοχή εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, στην βορειοκεντρική Εύβοια, το Πήλι, οι κάτοικοι με την συνδρομή οργανώσεων και συλλόγων, ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις προκειμένου να αποτρέψουν την επικείμενη εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα βουνά τους. Ταυτόχρονα εκφράζουν την απορία τους, για διάφορες πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει κατά καιρούς στα δάση που βρίσκονται γύρω τους, αλλά και τους φόβους τους για πιθανές νέες που μπορεί να ξεσπάσουν. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι εταιρείες αναζητούν εδάφη για να δημιουργήσουν τα αιολικά πάρκα. Αναπόφευκτα είναι τα ερωτηματικά που προκύπτουν...

"GREEN PLANET" http://www.green-planet.gr/articles_anemogenitries.htm


Οι απάτητοι και ανοικτοί χώροι ελκύουν -για προφανείς λόγους- ιδιαίτερα τα αρπαχτικά της ανάπτυξης,
Να μία υποθετική κατάσταση.
Φανταστείτε πως βρέθηκε μία μέθοδος παραγωγής καθαρής, «πράσινης» ενέργειας από την καύση των πιο όμορφων εικαστικών απεικονίσεων της φύσης.
Φανταστείτε πως η κυβέρνηση ξοδεύει 1 δις. λίρες σε επιδοτήσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις που ανέλαβαν να αδειάσουν τους τοίχους και τους εκθεσιακούς χώρους των μεγάλων πινακοθηκών της χώρας.
Φανταστείτε να ξεκρεμιούνται από τους τοίχους και τα βάθρα τους και να ρίχνονται στις υψικαμίνους οι πίνακες των Κόνστμαπλ (Constable), Ριούσκιν (Ruskin), Τέρνερ (Turner) (που είναι ιδιαίτερα εύφλεκτοι) και Στάνλεϊ Σπένσερ (Stanley Spencer), παρέα με τα γλυπτά της Χέπγουορθ (Hepworth) και του Γκολντσγουόρθι (Goldsworthy).
Η περί ης ο λόγος ενέργεια δεν αποδίδει ακόμα πάρα πολύ: ίσως το 6% όσης χρειάζεται η χώρα.
Αλλά η κυβέρνηση σχεδιάζει να επεκτείνει δραματικά την εφαρμογή της τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, καίγοντας ακόμα περισσότερα αριστουργήματα.
Καλείστε τώρα να απαντήσετε στο ερώτημα: πώς πιστεύετε πως θα αντιδρούσε το κοινό και ο φιλελεύθερος τύπος σε ένα παρόμοιο πρόγραμμα παραγωγής ενέργειας;

Η απάντηση είναι μία: η πολιτική θα χαρακτηριζόταν βανδαλισμός του χειρότερου είδους.
Παρά την κρίση της κλιματικής αλλαγής, όλοι θα τη θεωρούσαν σαν ένα βαρύ και ανεύθυνο πλήγμα στο βρετανικό πολιτισμό -ένα υπερβολικά μεγάλο τίμημα για την ανάπτυξη μίας νέας τεχνολογίας, αβέβαιης αποτελεσματικότητας.
Μία παρόμοια δυστοπία εξελίσσεται σήμερα στη Βρετανία.

Δε θυσιάζονται βέβαια τα εικαστικά αριστουργήματα που απεικονίζουν τη φύσης, αλλά τα αριστουργήματα της φύσης καθ' αυτά.Το 2001 το εργατικό κόμμα πήρε την αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία να δεσμευτεί υπέρ των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας, ώστε αυτές να παραγάγουν το 10% της ενέργειάς μας έως το 2010, το 20% έως το 2020.

Ένα δισεκατομμύριο λίρες αποταμιεύθηκαν υπέρ της πλέον υποσχόμενης σχετικής τεχνολογίας (των αιολικών πάρκων), ιδιαίτερα μάλιστα των μεγάλων αιολικών πάρκων.

Έτσι ξεκίνησε η «επίθεση του ανέμου», το μεγαλύτερο και ταχύτερα επεκτεινόμενο πρόγραμμα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στον κόσμο.
Τα αιολικά πάρκα κατέκλυσαν τη χώρα: έχουν ήδη εγκατασταθεί 1,200 ανεμογεννήτριες, αριθμός που θα τετραπλασιαστεί μέσα σε επτά χρόνια.
Πολλά από τα πάρκα αυτά έχουν τοποθετηθεί σωστά: είναι μικρές εγκαταστάσεις, ππου βρίσκονται κοντά σε ήδη υπάρχουσες υποδομές.
Πολλά όμως όχι.
Οι απάτητοι και ανοικτοί χώροι ελκύουν -για προφανείς λόγους- ιδιαίτερα τα αρπαχτικά της ανάπτυξης, και πολλά από τα πιο όμορφα βουνά, λιβάδια και παραθαλάσσια τοπία των βρετανικών νήσων -σπουδαία όσο κάθε έργο του Τέρνερ ή του Σπένσερ- απειλούνται σήμερα από παράφρονες αναπτυξιακές προτάσεις.
Η αντιπαράθεση για την αιολική ενέργεια -όπως πολλά ακόμα «φυσιολατρικά» θέματα- υποφέρει σήμερα από υπερβολική πόλωση.
Αμφότερα τα μέρη είναι εξίσου υπεύθυνα γι' αυτό, επιτρέψτε μου όμως να αναφερθώ ιδιαίτερα στην περίπτωση της Πόλι Τόινμπι (Polly Toynbee) που εξέθεσε την κλασική αριστερή επιχειρηματολογία υπέρ της αιολικής ενέργειας.
Όσοι αντιστέκονται στην επέκταση των ανεμογεννητριών, έγραψε η Τόινμπι, δεν είναι παρά δεξιοί «ανάλγητοι αγροτιστές», που ανησυχούν για την αξία των ιδιοκτησιών τους, γυρολόγοι «κλαυθμών» για την οπτική ρύπανση της πολύτιμης θέας τους.
Με την κλιματική αλλαγή να επιταχύνεται, όλοι αυτοί χορεύουν ενώ ο πλανήτης μας θερμαίνεται.
Πρόκειται, καταλήγει για «μικρούς ανθρώπους, εγωιστές και κοντόθωρους».
Καλά θα έκανε η Τόινμπι να πάει κανένα ταξιδάκι μέχρι το Λιούις, στις δυτικές Εβρίδες.
Εκεί, ο ενεργειακός γίγαντας «Αμέκ» προωθεί την εγκατάσταση του μεγαλύτερου αιολικού πάρκου στον κόσμο.
Οι ντόπιοι αντιστέκονται όπως μπορούν.
Το πάρκο πρόκειται να εγκατασταθεί στο βόρειο τμήμα του απάτητου λιβαδιού του Λιούις (Mòinteach riabhach Leòdhais στα κελτικά), σε ένα ανεμοδαρμένο απάτητο τόπο στο χρώμα της ώχρας, γεμάτο βάλτους, καταρράκτες και γκρεμούς.
Ο τόπος είναι γεμάτος απανθρακωμένο έδαφος και η οικολογική του αξία έχει συγκριθεί με εκείνη του πάρκου «Σερενγκέτι» στην ανατολική Αφρική.
Προστατεύεται από τη «συνθήκη Ραμσάρ» και από τη συνθήκη της Βέρνης για την προστασία της ορνιθοπανίδας, υποχρεώσεις που η «Αμέκ» ετοιμάζεται να σαρώσει.
Η βιοποικιλότητα και η ομορφιά του τοπίου, το καθιστά κεντρικό στην ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας των νησιών, που έχει τζίρο 60 εκατομμύρια λίρες το χρόνο.
Το Mòinteach riabhach Leòdhais όμως, με την παράξενη, άγρια ομορφιά του, παίζει κεντρικό ρόλο και στην απειλούμενη κελτική ταυτότητα του Λιούις.
Οι κάτοικοι του Λιούις δούλευαν εδώ επί αιώνες.
Όπως το έθεσε ο Φίνλεϊ Μακ Λέοντ (Finlay McLeod), ένας από τους ακτιβιστές στην περιοχή: «η γλώσσα μας, ακόμα κι εμείς μπορεί να εξαφανιστούμε, αλλά η γη -στην οποία ανήκουμε- παρέμεινε αμετακίνητη, ένα μετερίζι της ανθρώπινης πνευματικής υγείας. Τώρα την απειλούν κι αυτήν».
Η «Αμέκ» φυσικά δεν έφτασε ως εδώ από φυσιολατρικό ενδιαφέρον.

Ήρθε για τα λεφτά.



Χάρη στις κυβερνητικές επιδοτήσεις ελπίζει να κερδίζει 68 εκατομμύρια λίρες το χρόνο από το πάρκο.



Αν και η λέξη «πάρκο» εξωραΐζει μάλλον υπερβολικά τι πρόκειται να συμβεί αν η «Αμέκ» βάλει το πόδι της εδώ:


Θα αναγείρει 234 ανεμογεννήτριες, που η καθεμιά θα έχει ύψος 140 μέτρα κι έλικα διαμέτρου 80 μέτρων τουλάχιστο (σκεφτείτε 234 οικοδομήματα, που το καθένα θα είναι πάνω από δύο φορές ψηλότερο από την κολόνα του Νέλσον, με έναν έλικα μεγαλύτερο από το μήκος ενός Μπόινγκ 747).
Για να μεταφερθεί η ενέργεια από το νησί θα χρειαστούν 210 πυλώνες, ο καθένας των οποίων θα έχει ύψος 26 μέτρα, με όλα τα απαιτούμενα καλώδια.
Για να λειτουργήσουν οι ανεμογεννήτριες θα χρειαστούν 150 χιλιόμετρα δρόμου και εννιά ηλεκτρικοί υποσταθμοί.

Το Λιούις δε θα γίνει αιολικό πάρκο: θα μεταβληθεί σε αιολική βιομηχανία.

Η «ανάπτυξη» του Λιούις όμως δε θα σταματήσει εδώ.

Οι ανεμογεννήτριες, όσο κι αν το ξεχνάνε αυτό οι συνήγοροι της αιολικής ενέργειας, χρειάζονται υποστήριξη.

Δεν φυτεύεις απλά τις ανεμογεννήτριες, λες κι είναι υπερμεγέθη βλαστάρια.

Η κάθε ανεμογεννήτρια θα βυθιστεί σε 726 κυβικά μέτρα μπετόν.

Θα χρειαστεί να εκσκαφθούν συνολικά 5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα βράχων και 2.5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα εδάφους.

Αυτά τα νούμερα καθιστούν γελοία την επιχειρηματολογία της Τόινμπι πως «οι ανεμογεννήτριες μπορούν απλά να αποσυναρμολογηθούν και να μεταφερθούν αλλού, χωρίς να αφήσουν σημάδια».

Η περίπτωση του Λιούις μας διδάσκει πολλά χρήσιμα συμπεράσματα.

Αποκαλύπτει πως το αμερικανικό-πουριτανικό δόγμα, πως η άγρια φύση είναι σπατάλη και προορισμός της είναι η βιομηχανική χρήση, διασχίζει ξανά τον Ατλαντικό, προς την αντίθετη κατέυθυνση αυτή τη φορά.

Τα απάτητα μέρη, μας λένε, είναι οι καβάτζες του πολιτισμού: μπορούν να ανανεώσουν, να σταθεροποιήσουν, να αναπτύξουν τον τρόπο ζωής μας.

Η περίπτωση του Λιούις μας θυμίζει επίσης πως οι πνευματικές, αισθητικές, ιστορικές και οικολογικές αξίες μας απειλούνται, όποτε δίνονται προς εκμετάλλευση οι φυσικές ομορφιές.

Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε πόσο κοστίζουν οι ηθικές αυτές αξίες σε χρήμα, πράγμα που κάνει δυσκολότερο τον υπολογισμό των οικονομικών ωφελειών από τις ανεμογεννήτριες.

Ξέρουμε όμως πως, σε αντίθεση από την ηλεκτρική ισχύ, αυτές δεν αντικαθίστανται.

Μία νέα έρευνα της «γερμανικής επιτροπής ενέργειας», που είναι πρωτοπόρα παγκοσμίως στην παραγωγή αιολικής ενέργειας, συμπεραίνει πως τα αιολικά πάρκα αποτελούν αναποτελεσματικό μέσο για να κερδίσουμε την απελπισμένη μάχη που δίνουμε ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Ακόμα όμως κι αν δεν ήταν, υπάρχουν τοπία που είναι πολύ πολύτιμα για να τα μετατρέψουμε σε υπαίθριους σταθμούς παραγωγής ενεργείας.

Το Λιούις αποτελεί απλά τη χειρότερη περίπτωση.

Συνυπολογίστε τις 150 ανεμογεννήτριες στο Έισκεν στο Χάρις· τα σχέδια για ανάπτυξη της χερσονήσου Σλιτ στο Σκάι· τον «αναμεταδότη», τον πυλώνα ύψους πενήντα μέτρων που είναι απαραίτητος να μεταφέρει το ηλεκτρικό ρεύμα από τα αιολικά πάρκα των δυτικών σκωτικών ακτών στους καταναλωτές των αστικών κέντρων του νότου: μία βαθιά μαχαιριά ετοιμάζεται να παραμορφώσει ορισμένα από τα πιο όμορφα τοπία της Βρετανίας.

Όπως συχνά συμβαίνει, το κλειδί εδώ είναι η αίσθηση του μέτρου.
Η κυβέρνηση επείγεται να αναδομήσει το επιχειρηματικό τοπίο, ευνοιώντας υπέρμετρα αιολικά πάρκα βιομηχανικών διαστάσεων.
Θα έπρεπε να ευνοήσει μικρότερες, πιο ανθρώπινες εγκαταστάσεις, με λιγότερες ανεμογεννήτριες, ενταγμένες σε παλιές βιομηχανικές περιοχές.
Για τις μακρινές μεταφορές ενέργειας θα έπρεπε να επενδύσει σε υποθαλάσσια καλώδια και όχι σε νέες εγκαταστάσεις στο έδαφος.
Η κυβέρνηση θα έπρεπε επίσης να εντείνει τις προσπάθειές της για την αλλαγή των ενεργοβόρων συνηθειών μας.
Την ίδια ώρα που ενθαρρύνει την «Αμέκ» να καταστρέψει Εβρίδες, η κυβέρνηση προωθεί νέους αεροδιαδρόμους, υποκύπτοντας στην μη βιώσιμη νοοτροπία των αεροπορικών ταξιδιών.
Η κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει μακροπρόθεσμα η Βρετανία.
Η απάντηση όμως δεν είναι η καταστροφή των αριστουργημάτων της φύσης.